Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Ostap Bondarczuk.djvu/53

 — Przyłóż chustkę do nosa, powiem żeś zachorował.
 — Mów co chcesz.
 Gdy się to dzieje a Alfred jeszcze się waha co począć, hrabia niecierpliwie chodzi po salonie; radby wyjrzeć, a nie chce się kompromitować pospiechem, nawet przeciw synowcowi, tupa, zżyma się i siada znów do gazety.
 W tem drzwi się otwarły, Alfred wszedł; z otwartemi rękami poskoczył ku niemu stryj, udając więcej jeszcze czułości, niżeli jej było w istocie w sercu.
 — Kochany Alfred!
 — Stryj kochany!
 Rzucił okiem na drzwi — nikogo więcej.
 — Co to jest? — pomyślał. — Nikogo? — Gdzież tamten?
 Tamten leżał mu kamieniem na sercu, a spytać o niego, przynajmniej w pierwszej chwili, nie wypadało. Przywitanie czułe, serdeczne, zawarło się przypomnieniem wzajemnem Misi i Alfreda. Oboje z jedną myślą zmierzali się wzrokiem.
 — To on!
 — To ona!
 Oboje znaleźli się takiemi, jakiemi widzieć spodziewali.
 — Dobrześ nam kuzynku kazał na się czekać, od tak dawna obiecywałeś! I nie przyjechać wprost tutaj ale do Skały! Nie bardzo ci widać spieszno było do nas.
 Alfred uśmiechem grzeczności podziękował.
 — Darujecie mi, droga, znużenie. Cóżby to było, żebym tu przyjechał chorować? Byłem prawie chory po podróży.
 — Właśnie do nas należało jechać — przerwała Misia. Kto cię tam mógł pilnować w tej ciężkiej chorobie? — dodała żartując, ale nie bez myśli dowiedzenia się także, co zrobił Alfred z towarzyszem podróży.
 — Misia a parfaitement raison — dorzucił ojciec — trzeba było wprost jechać, mam ci to szczerze za złe.
 — Vous étes bien bon — szepnął Alfred, ale co się