Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Ostap Bondarczuk.djvu/54

tycze towarzystwa i dozoru przy chorym, tych mi nie brakło.
 — A! więc znalazłeś kogoś w Skale? — zapytała Misia, wiedząc dobrze, że tam nikogo nie było i że Alfred chce mówić o towarzyszu.
 — Nikogo, ale ze mną przyjechał.
 — A! dobrze żeś mi przypomniał — przerwał hrabia (Misia zczerwieniła się i odwróciła) — cóż się stało z tym chłopcem, z tym, z tym, jakże mu imię? nie przypominam sobie, poddanym moim, który się podobno sposobił na felczera?
 — Na felczera? — zadziwiony spytał Alfred — nie, na doktora.
 — To prawie wszystko jedno, ale cóżeś z nim zrobił?
 — Jest tutaj.
 Wszyczy się mimowolnie obejrzeli ciekawie.
 — Czemuż nie wszedł z tobą? — spytała Misia.
 Alfred miał odpowiedzieć, ale hrabia mu przerwał:
 — Czemu nie wszedł? Cóżby tu robił? jest to dowód wielkiego sensu z jego strony, to mi się podoba. Poszedł na folwark — c’est ça.
 — Za pozwoleniem, kochany stryju, z kolei zapłomieniony odezwał się synowiec — my się chyba zupełnie nie rozumiemy. Przywiózłem z sobą, — rzekł dobitnie — mojego przyjaciela, doktora Eustachego; nie wszedł ze mną, bo gwałtowne może wzruszenie, czy inny jaki powód, nie dozwoliło mu.
 — Chory? — spytała troskliwie Misia idąc ku drzwiom.
 Tu scena się rozdwoiła, hrabia czuł potrzebę odpowiedzieć razem Alfredowi i zgromić wychodzącą córkę; wściekał się prawie — pochwyciwszy więc Misię za rękę — zawołał żywo:
 — Śni ci się, Alfredzie, przyjaciela!
 — Tak jest, przyjaciela, kochany stryju.
 — Człowieka.
 — Bardzo uczciwego i przyzwoitego człowieka, który był ze mną w najpierwszych salonach.
 — Un manant!