Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Ostap Bondarczuk.djvu/74

dała po sobie, szukała, czy na nią nie spojrzy. On nie patrzał. Cały zajęty starą i braćmi, nie uważał prawie siostry.
 Czas upływał szybko i Ostap nareszcie zabrał się do wyjścia.
 — Przeprowadzę cię — rzekł Fedko — wszak we dworze stoisz?
 — We dworze, ale mi czas wracać, chodźmyż.
 Wszystkich oczy przeprowadziły znowu wychodzącego. Sami z bratem powoli szli ulicą.
 — Teraz, kiedyśmy sami — rzekł Fedko z cicha — możesz mi powiedzieć i ja spytać mogę, co z sobą myślisz bracie?
 — Alboż wiem? — rzekł Ostap — alboż o sobie myśleć i sobą rządzić mogę? Zrobię co mi każą.
 — To ciebie nie uwolnili?
 — Nie, i nie spodziewam się tego. Graf mnie nigdy nie lubił.
 — Cała nadzieja w panience, to dobre serce — i gdyby mogła...
 — Ależ może-ż cokolwiek.
 — W małych rzeczach, Bóg z nami — jakoś to będzie.
 Ostap miał zawracać się już do dworu, ale serce wiodło go gdzieindziej. Od pierwszego kroku za wrota, ciągnął się ku cmentarzowi — mogiła matki i ojca wlokła go ku sobie. Ale żądanie to, wśród nocy, tak się musiało dziwnem wydać Fedkowi, że o niem nie śmiał wspomnieć. Aż przemógłszy się, rzekł:
 — Fedku, byłem u żywych, trzeba pójść pokłonić się umarłym?
 — Gdzie? — spytał drugi zdumiony.
 — Na mogiłę.
 — Po nocy?
 — Tem lepiej, nikt nas nie zobaczy, a chce mi się uklęknąć i pomodlić za ojca i matkę. Pójdziesz ze mną?
 Chwilkę namyślał się wieśniak.
 — A duchy?