Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Ostap Bondarczuk.djvu/78

Bez zawołania i pozwolenia, JW. graf nie pozwala mu się oddalać ani krokiem.
 — Dobrze, zrobię jak mi każą. To cała dyspozycja?
 — JW. graf kazał dodać, że ze swej łaski daje mu rocznej pensji sto złotych i odzienie.
 Ostap nic nie odpowiedział; aby pojąć jak to mu bolesnem być musiało, dodajmy, że słudzy Alfreda byli przytomni.
 — Proszę jednak pomimo dyspozycji — przerwał Alfred — wstrzymać się z wyprawą, bo ja o tem jeszcze z grafem mówić będę.
 — Ja spełnić muszę — odrzekł wychodząc rządca — czekać mi na to nie kazano.
 Alfred, w którym krew wrzeć poczynała, zerwał się i poleciał do pałacu.
 W pokoju hrabiego paliła się jeszcze lampa i słudzy powiedzieli, że nie spi; jak piorun wpadł tam jego brataniec.
 Hrabia chodził z rękami w tył założonemi zamyślony.
 — A! ty tu! o tej porze?
 Zdawał się zmięszany.
 — Przyszedłem! — zawołał hamując się Alfred — bo do jutra czekać nie mogłem z prośbą, którą mam do stryja.
 — Cóż to jest? coś tak pilnego?
 — W istocie, spaćbym nie mógł z myślą, że jutro mi przyjaciela odbiorą. Kazałeś wyjeżdżać Ostapowi.
 — Kazałem.
 — Do Białej Góry, do szpitalu?
 — Najstosowniejsze miejsce, zdaje mi się.
 — Kochany stryju — rzekł Alfred — o jedną cię łaskę proszę; nigdy może w życiu nie zażądam drugiej.
 Jasna myśl jakaś przebiegła po głowie stryja — uśmiechnął się.
 — Czegoż chcesz, powiedz mi, abym go uwolnił?
 — Właśnie; ale nie żebyś go uwolnił. Wracam za niego koszta, jakie poniosłeś.
 — Panie Alfredzie!