Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Ostap Bondarczuk.djvu/79

 — Kochany stryju, to sprawiedliwa!
 — Kochany bratańcze, a gdybym przyjąć nie chciał?
 — Daję ci w zamian z moich ludzi.
 — A! zapewne! Ciekawym, kto tak utalentowanego zastąpić potrafi człowieka? — rzekł stryj szydersko.
 — Pieniądz — krótko odparł Alfred.
 — To potrzebuje namyślenia i czasu — marszcząc się rzekł hrabia — a może całkiem go nie ustąpię.
 — Stryju! nie wiesz, jak mnie srodze męczysz.
 — Ciebie?
 — To mój przyjaciel.
 — Pozwól się przestrzedz, że szczególniejsze dobierasz sobie przyjaźni.
 — Patrzę na serce.
 — Ale zdaje mi się, nie dość jest na nie patrzeć, winieneś coś imieniowi, które oba nosimy; jako opiekun...
 — Stryju kochany, jestem pełnoletni.
 — Dziękuję za przypomnienie; jesteś zupełnie wolny. Rób więc jak ci się podoba i pozwól mi powiedzieć sobie, żem pełnoletni także od dawna.
 — Nie dasz się więc uprosić?
 — Zostawiam do namyślenia.
 — Ale takie postępowanie z takim człowiekiem.
 — Jestem sędzią moich postępków — sucho odparł hrabia.
 Zamilkli.
 Alfred wziął za kapelusz.
 — Życzę dobrej nocy i żegnam — rzekł.
 — Jakto, żegnam?
 — Wyjeżdżam jutro rano.
 — Cóż to jest?
 — Po prostu wyjazd, kochany stryju.
 Hrabia udał, że się trochę pogniewał, ale nic nie rzekł, wyciągnął rękę i ukłonił się.
 Alfred wyszedł.
 Stryj spojrzał na drzwi i pocierając ręce, rzekł do siebie: