Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Ostap Bondarczuk.djvu/81

VI.

 Alfred wychodził gniewny, pomięszany, niespokojny z pokoju stryja i wracał szybko do swego mieszkania, gdy w korytarzu spotkał idącą naprzeciw siebie Misię.
 Z twarzy poznać było można silne wzruszenie i oburzenie jej.
 — Słyszałam wszystko — ozwała się do Alfreda prędko.
 — Słyszałaś?
 — Wróć ze mną.
 — Dokąd?
 — Pójdziemy do niego raz jeszcze; spodziewom się go przekonać.
 — Bardzo ci dziękuję w imieniu mojem i jego — odparł Alfred — ale to mi się zdaje napróżno. Gdyby o życie chodziło, nie zwykłem prosić dwa razy.
 — Nadtoś dumny, kochany kuzynku, gdyby o własne życie chodziło, nie mówię, ale gdy chodzi o kogoś innego, o cudzą sprawę? Pozwoliłbyś się znęcać nad nim, nie chcąc spróbować nawet?
 — Słyszałaś, próbowałem — rzekł Alfred.
 — Pozwól mi przyjść w pomoc; zdaje mi się, że użytecznym będę sprzymierzeńcem.
 — Próbuj Misiu, ale uwolń mnie od kroku.
 — Będę śmielszą, jeżeli pójdziesz ze mną, proszę cię, chodź.
 Alfred zastanowił się chwilkę, pomyślał i zawrócił.
 — Służę ci.
 — Dziękuję; chodźmy.
 Z powagą spokojną otworzyła Misia drzwi pokoju ojca, który jeszcze chodził żywo mówiąc sam do siebie. Widząc ją wchodzącą z Alfredem, zastanowił się, ruszył ramionami, namarszczył.