Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Ostap Bondarczuk.djvu/82

 — Spotkałam Alfreda, który mnie żegnał; chce jechać jutro rano, papo. Co to ma znaczyć? — spytała Misia.
 — Nie wiem — odrzekł hrabia pomięszany — nie rozumiem zupełnie.
 — Papo drogi, to nie jest naturalne, wytłómacz mi, proszę. Rachowałam wiele na przybycie tych panów; a oni uciekają ledwie się pokazawszy. Proszę cię, wytłómacz mi to.
 — Nie mogę przytrzymać Alfreda; powiedział mi, że jest pełnoletni.
 — Ale o cóż tu poszło? — przerwała Misia niecierpliwie — widzę, że czegoś nie wiem. Jakieś nieporozumienie?
 — A! — dorzucił brabia tupiąc nogą — nie udawaj, wiesz dobrze. Chodzi tu o chłopa, którego chcecie wszyscy na panicza wystrychnąć, żeby nam kiedyś jak Gonta Potockim się wywdzięczył — dodał złośliwie się śmiejąc. — Ale z tego nic nie będzie.
 — Prosiłem i najmocniej proszę stryja, aby mi chłopa tego, jak go nazywa, którego ja moim przyjacielem głoszę, odstąpił. Płacę za niego.
 — Nie szafnj tak — rzekł hrabia — nie masz czem.
 — Zdaje mi się, że na to wystarczy?
 — Na to? zapewne, ale jeśli Don Kiszotować zechcesz, nie długo to potrwa.
 — Przygotowany jestem na to.
 — Bardzo szczęśliwie! Winszuję.
 — Papo kochany — spytała Misia co myślisz z Ostapem? Mama poleciła go mi umierając, jestem jego protektorką. Mnie to więc najbardziej obchodzi. Chcę wiedzieć, co z nim robisz?
 — Ja ci powiem — rzekł Alfred. — Rządca przysłany dyspozycję mu przyniósł, aby jutro rano odjeżdżał na żydowskiej furmance do Białej Góry, gdzie ma Moszka cyrulika zastąpić, z pensją sto złotych i mieszkanie w chacie chłopskiej.
 — Zkąd wyszedł wraca — dodał hrabia.