Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Ostap Bondarczuk.djvu/84

strzedz ciebie i starać się ostatniego po mieczu z naszego rodu wywieść do dawnej świetności i znaczenia naszej familji. Nie taję także... miałem myśl... sądziłem... że może... że jeśli... — począł się jąkać.
 Michalina przerwała:
 — Żeś mnie Alfredowi przeznaczał.
 — Nie przeznaczałem, ale myślałem, spodziewałem się...
 — Nie umiem wyrazić mojej wdzięczności — przerwał Alfred — ale takie szczęście radbym u Michalinki najprzód wyjednać dla siebie. U niej o nią starać się chciałem, nie inaczej.
 Misia podziękowała mu wzrokiem.
 Hrabia ciągnął dalej:
 — Po takiem wyznaniu, myśl moja całkowicie upada; związek staje się niepodobieństwem. Nadto daleko rozeszły się nasze sposoby pojmowania przeszłości, ludzi, rzeczy, nadto po swojemu widzisz świat. Nie myślmy więc o tem więcej. Uwalniam twego przyjaciela cyrulika i zostawiam ci wolność zajęcia się medycyną i rymarstwem, ale od tej chwili związki między nami ustają na zawsze.
 Alfred zimno się ukłonił.
 Misia milczała.
 Hrabia wysapać się jeszcze nie mógł.
 — Godzę się na twoje warunki, stryju, i poddaję im, bylebym miał zupełne, prawne i formalne ustąpienie człowieka tego, jeśli człowieka ustępować i przedawać można! Co się tyczy projektów dawnych, o tych ziszczeniu Misia, zdaje mi się, najlepiej ma sądzić prawo.
 — Misia nie ma najmniejszego prawa! — zawołał hrabia.
 — Sądzisz papo tak?
 — Proszę cię Misiu...
 — Oznajmuję papie, że jutro wyjeżdżam do ciotki, tam przynajmniej będę miała prawo widywać kogo mi się podoba. Dobranoc papie i żegnam go.
 Nie czekając odpowiedzi, żywo podała Alfredowi rękę, zawróciła się i wyszła.