Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Ostap Bondarczuk.djvu/85

 On ukłonił się zdaleka stryjowi i zniknął.
 Było już blizko północy; stary pogrążony w dumaniu siedział jeszcze za stołem zamyślony i nie kładł się; co się z nim działo, odmalować nie potrafim. Co chwila wyrywały mu się z ust wyrazy:
 — Medyk! rymarz! c’est distingué! c’est joli ça! A! rymarz! parfait! Ale on chyba kłamie! on kłamie.
 Alfred tymczasem wpadł do swego mieszkania pędem i kazał pakować.
 — Jesteś wolny — rzekł do Eustachego — jedziemy nie czekając dnia.
 — Ja nie mogę jechać.
 — Mam słowo stryja, jesteś wolny, musisz jechać ze mną.
 — Mówiłem ci Alfredzie...
 — Nic nie słucham; wszystko to, co powiedzieć, co pomyśleć możesz, na później; teraz jedziemy razem do Skały.
 — Ale ja — przerwał jeszcze raz Eustachy.
 — Na wszystko cię zaklinam, musisz, jedziesz!
 Wydane rozkazy z szybkością wykonane zostały, kocz w chwili upakowany, zaprzężony i księżyc jeszcze się nie spuścił ku zachodowi, gdy Alfred usadziwszy przy sobie prawie gwałtem Eustachego, wyjechał.
 Misia z równą niecierpliwością poleciła swoim ludziom gotować się do drogi, postanowiwszy odjechać do ciotki.
 Majątki hrabiego, Alfreda i pani Krystyny leżały razem, sąsiadując z sobą. Składały one niegdyś jedną wielką całość, rozbite na trzy części teraz, zajmowały kawał kraju dość znaczny, największą częścią należąc do hrabiego, w najmniejszej do Alfreda, który miał tylko Skałę z kilką folwarkami przyległemi. Ciotka Michaliny, a siostra hrabiego, niegdyś kobieta wielkiej piękności, sławna na Wołyniu z dowcipu, wdzięków i gościnności, owdowiała od lat wielu, sama z córką, wdową także, zamieszkiwała w Surowie.
 Musimy tu choć w kilku słowach odmalować ją, gdyż wpływ pani Krystyny na Misię był wielki, i rzec