Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Ostatni z Siekierzyńskich.djvu/106

 — Byłem u oo. jezuitów, u księdza Ksawerego, u którego zwykle całe dni przepędzam.
 — Cóż to? czy cię tylko ojcowie nie ciągną do zakonu? hę? przyznaj się! wiesz, że ojciec twój i matka byli podobnej myśli przeciwni. Świat szeroki, zawczasu nie trzeba go sobie zawiązywać.
 — Ale ja o tem wcale nie myślę — rzekł Tadeusz.
 — No! a cóż porabiasz? co zamierzasz? co myślisz? quid proponis?
 — Jeszcze sam nie wiem — cicho odparł Siekierzyński.
 — Daruj, bo to z przyjaźni dla ciebie, ale niespokojny jestem, co też zrobiłeś z pieniędzmi?
 — Z pieniędzmi? tymczasem złożyłem je u oo. jezuitów.
 — Wszystko u jezuitów! u jezuitów! zaprawdę, wielki z waćpana jezuita — rzekł stolnik, chodząc powoli — i to pewnie? — dodał.
 — Masz-że pan powód wątpić o tem?
 — Ja? nie; ale to lokata osobliwsza, przyznam ci się.
 — To nie lokata, skład tylko, tymczasem obmyślam, co z sobą zrobię.
 — I niceś pan nie postanowił? — silnie wpatrując się w niego, spytał stolnik.
 — Dotąd nic jeszcze.
 Stary głową pokiwał, chciał wytrwać w milczeniu, ale oburzony postępowaniem Tadeusza, a więcej tajemnicą, którą chciał przed nim zachować, odezwał się wreszcie:
 — E! do kaduka! przynajmniej ze mną przestał-