Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Ostatni z Siekierzyńskich.djvu/115

miętamy, im mniej osób pamiętać możemy, zerwawszy ze światem i rzadko się nań wychylając.
 Stolnik się ukłonił, odchrząknął, a jezuita, obok niego przysiadłszy, zdawał się wejrzeniem, uśmiechem zachęcać go do wynurzenia, którego oczekiwał.
 — Jakże zdrowie stolnika? — zapytał.
 — Zdrowie? — rzekł pan Kornikowski, pokazując nogi — gdyby nie to, byłoby jak na mnie dobre, ale szkapy się zmęczyły... a do tego często gęsto i po kościach łamania doświadczam, są to przypomnienia mogilne...
 — Gdzież znowu, a z twarzy — rzekł ksiądz Ksawery — ślicznie mi pan stolnik wyglądasz, zdaje się, żeś jeszcze odmłodniał.
 — O! o! tak to w łaskawych jego oczach.
 — Doprawdy! doprawdy!
 — Właśnie, że to człowiekowi co chwila śmierć na myśli, przyszedłem do jegomości dobrodzieja poradzić się...
 — W czemże mu służyć mogę? pewnie o pupilu mowa?
 — A o kimżeby, jeśli nie o nim? Radbym żeby sobie stan i cel jakiś obrał.
 — Dawnom go bardzo nie widział, — rzekł ks. Ksawery żywo i nie wiem, jak się kieruje.
 — Dawno? — spytał stolnik z przyciskiem.
 — O! tak! lat kilka jak mi znikł z oczów, szkoda go, jeśli pięknych danych mu od Boga zdolności nie użyje, młodzieniec zacny i głowa dobra...
 Stolnik już wiedział co chciał wiedzieć, wes-