Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Ostatni z Siekierzyńskich.djvu/130

 — Proszę siadać, proszę siadać — rzekł Kornikowski.
 — Nie mogę usiąść — odparł, z dumą podnosząc głowę, Tadeusz — proszę mi wytłumaczyć naprzód powód tak zimnego przyjęcia?
 Kto znał pana stolnika, a wie jak do śmierci był żywy i gorączka, wytłumaczy to sobie, że zniecierpliwiony w tej chwili zawołał:
 — E! mociumpanie! tłumacz to sobie sam do kaduka, nie żebym ja miał gębę paskudzić. A toć kto ważył i mierzył, tego za Siekierzyńskiego nie uznaję... a do Falkowicza interesu nie mam.
 — Kto mi tego dowiedzie! — zawołał, czerwieniąc się Tadeusz — panie stolniku, są to nierozważne słowa i kalumnje nieprzyjaciół, żaden Siekierzyński się nie zbłaźnił, ani ja z ich rodu ostatni.
 — Bredź sobie, kochanku! — odparł stolnik — kiedy oczy widziały, trudno nie wierzyć.
 — Ale kto mi tego dowiedzie? — żywiej jeszcze zawołał Tadeusz.
 Stolnik w oczy mu spojrzał. — Podaj mi, waćpan, rękę i chodźmy do izby — rzekł, — tam się rozmówimy.
 Weszli tedy do ciasnego pokoiku i Kornikowski, usiadłszy na zwykłem miejscu przy stoliku, rzekł:
 — No, mów-że waszeć, kiedy chciesz, bo nie chciałem, żeby ludzie nas słyszeli, i przyznaj się lepiej niżeli masz zapierać.
 — Czego się mam zapierać i do czego przyznawać?
 — A! do licha! do frymarku i kupiectwa!
 — To bajka.
 — Bywaj-że mi asindzij zdrów, kiedy mi nie