Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Ostatni z Siekierzyńskich.djvu/131

wierzysz — rzekł stolnik żywo, stukając okularami po stole.
 — Przypuszczając, żeby i tak było, jak sobie uprzędliście, panie stolniku, kto mi tego dowiedzie? — pytał uparcie zaczerwieniony pan Tadeusz.
 — Kto? gotowe o tem całe miasto wiedzieć!
 — Ale wież o tem kto? mówił? wspominał?
 — Wielkie rzeczy! ja tam nie bywałem od dawna.
 — Pojedźcież, poślijcie, przekonajcie się i spytajcie!
 — Ale czegożeś waść tu przybył? — rzekł stolnik — poco? między nieprzyjaciół rodziców twoich, którzy na ciebie odgrzebaliby z ziemi kalumnję gdyby mogli! Było przynajmniej jechać w świat...
 — Niech sobie nieprzyjaciele szukają czego chcą — rzekł Tadeusz, — spokojny jestem, że nie znajdą nic; a ja tu musiałem przyjechać, bom wygrał jako tako proces z Lędzkimi.
 — Co! renovatum? a toż to było skończono!
 — Niezupełnie.
 — Lędzcy zapłacili 3,000 złotych, a myśmy ich pokwitowali.
 — Nie mając do tego prawa.
 — Co asińdziej pleciesz?
 — Byłem małoletnim.
 — Nieprawda.
 — W istocie, brakło miesiąc do pełnoletności.
 — Stupendum, i cóż tedy więcej mi myślisz nakłamać?
 — Panie stolniku, tak mnie traktować się nie godzi.