Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Ostatni z Siekierzyńskich.djvu/137

 — Nie ze wszystkiem.
 — No proszę, ja sądziłem, że wziąwszy Siekierzynek, już było po wszystkiem?
 — Niedość go wziąć było, potrzeba go jeszcze oddać — rzekł Tadeusz.
 — Cha! cha! po dwudziesto-letniem posiadaniu!
 — Chociażby.
 — A! łaskawco! chlebodawco! wytłumacz-że mi, jak to być może?
 — Właśnie z tem przyjechałem, panowie nie macie tytułu dziedzictwa.
 — Cóż z tego?
 — Ja jestem spadkobiercą i synem Longina Siekierzyńskiego.
 — Bardzo mu winszuję, ale cóż z tego?
 — I Siekierzynka pozbyć się nie chcę.
 — Chwalę! ale cóż z tego? potrzeba zapłacić nabyte przez czas długi.
 — Ja też je płacę.
 — Pan je płacisz, powiadasz? cha! cha! a czem-że?
 — Pieniędzmi — odparł Tadeusz zimno — a wzajem proszę o kalkulację z posiadania przez lat tyle!
 Wichuła spojrzał, jakby chciał z oczu wybadać przybyłemu, czy to była prawda, czy żart tylko i wyciągacz jaki; ale Tadeusz mówił serjo i poważnie.
 — Nim rozpoczniemy proces, chciałem wprzódy przekonać się, czy zgodnie ukończyć nie możemy? Rodzice nasi, jak panu zapewne wiadomo, żyli w sporze i niezgodzie.
 — I mój ojciec waścinego wypędził.