Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Ostatni z Siekierzyńskich.djvu/141

niactwa odpędził... ale to się da zrobić jeszcze przy pierwszem spotkaniu.
 — Gdzieżeście go widzieli? — spytała pani Wertkowska.
 — Przyjeżdżał do mnie z propozycją zgody, a ja go zbyłem śmiechem i odprawiłem.
 — Szkoda! — krótko odezwał się Wertkowski.
 — Jakto, to doprawdy mogą nam odebrać Siekierzynek?
 — Pecunia — powoli wybąknął stary — wszechmogąca.
 — A szabla, panie rejencie?
 — Variabilis — mruknął Wertkowski.
 — Ale rozpatrzcie no się w sprawie! pamiętacie wy ją?
 — Znam jak zły szeląg.
 — I myślicie, że wygra?
 — Probabilitas — Wertkowski mówił zawsze lakonicznie po pijanemu, bo mu i trudno było wyjąkać.
 — No! to przynajmniej wiem co czynić — rzekł Wichuła — jadę do miasteczka i pierwszemu, kto tę sprawę weźmie, nos i uszy poobcinam, a pana Siekierzyńskiego wykurzę płazami, jeśli zechce. Nie dopuszczę ja go do prawa...
 To powiedziawszy i widząc, że Wertkowski nic już nie odpowiada, zawrócił się Wichuła: — Bądź zdrów, sąsiedzie! — zawołał, trzasnął drzwiami, dosiadł szkapy i nazad do Siekierzynka. Tu zaraz zaprzężono mu bryczkę i niedługo myśląc, pan Ksawery pognał do Czerska.
 Jakoś na pół drogi był lasek sosnowy niewielki,