Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Ostatni z Siekierzyńskich.djvu/160

 — To tętent od Siekierzynka — mruknął pan Tadeusz, bądź pan na pogotowiu.
 — Żebyś pan wiedział jak mnie zęby bolą!
 Wtem Tadeusz odwrócił się do zaczepiających: — panowie bracia — rzekł serjo i poważnie — czy szukacie okazji?
 — Jakby dobra, czemu nie? — rzekł jeden ze śmiechem.
 — Cóż to panowie nazywacie dobrą, tak w kilku na jednego naprzykład, po zbójecku!
 Szlachta się zmieszała widocznie, ale jeden zaraz wyskoczył;
 — Co ty nas robisz napastnikami! coś ty za jeden?
 — Wiesz, waćpan, kto ja jestem, jak ja wiem, kto wy jesteście.
 — Naprzykład.
 — Przyjaciele Wichułów.
 — Jakbyś tam był! dalipan, w ciurnastki go nie wzięli! tęgi chłopak! zgaduje! toć wiedzieć musisz, czego od waści chcemy?
 — Doskonale, ale to wszystko na nic się nie zdało!
 — A jak waści przetrzepiemy?
 — Sprobujcie!
 Ale szlachta, nie probując, poglądała wciąż ku Siekierzynkowi, skąd tętent koni coraz bliższy dawał się słyszeć i razem czterech jeźdźców przypędziło, a na ich czele z zawiązanym łbem pan Ksawery.
 — Wstawaj i do szabli! — krzyknął Tadeusz do Bajdurkiewicza. Na to dictum acerbum nie było rady, pan Atanazy wylazł powoli z bryczki, pomacał