Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Ostatni z Siekierzyńskich.djvu/163

 — Ciumperda! zobaczymy! — To mówiąc, omdlałego Tadeusza położył w siano i poskoczył do swoich.
 — Obejrzyj karczmę dokoła! — rzekł Józafat — popodpieraj wrota.
 — Co myślisz? — spytał Urban — paneńku, co myślisz?
 — Nic, usmażę ich trochę — pocichu odpowiedział Józafat, wzdychając. — Cóż robić i kiedy tacy durnie, że zamiast do lasu, uciekli do karczmy.
 — Oto! to dobrze, bracie! byle nam dachem nie pouciekali!
 — Zjedzą licha, mamy pistolety, choć nie wszyscy, postrzelamy ich jak wrony. — To mówiąc, począł powoli krzesać ognia i szukać słomy, a dobywszy iskry i rozpaliwszy suchego liścia, zatknął go w strzechę z jednej strony, Urban z drugiej — Bajdurkiewicz i Filko pilnowali drzwi i okien.
 Suchy dach słomiany zajął się jak świeca wśród mroku, ogień zabłysł na drzewach i czerwoną łuną oblał wszystko dokoła. Tadeusz leżał, stękając, na bryce i ledwie widział, co się koło niego działo.
 Wtem z okna ukazała się głowa zawiązana Ksawerego Wichuły — panowie bracia! — zawołał — co to jest u króćset djabłów? karczmę moją palicie?
 — A palim! — odparł, kłaniając się, Józafat cichy.
 — I cóż to myślicie?
 — Nic! to tak sobie! ciemno na dworze, chcemy przyświecić!
 — I waćpanu nie wstyd, panie Węgiel, za tego gałgana, za tego przybłędę się ujmować?