Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Ostatni z Siekierzyńskich.djvu/165

 Cicho i tylko drzewo potrzaskuje, okna pękają, opadają belki, a płomień żwawy to opadnie ku dołowi, to podniesie się ku górze, jakby spieszył pożreć prędzej pastwę swoją.
 Pan Węgiel siadł na pniu niedaleko i patrzy spokojnie, ja na dziecinną zabawkę, Filoktet biega dokoła, Bajdurkiewicz krzyczy, a Urban trzeźwi Tadeusza.
 — Gdzież się u djabła podzieli? — spytał wreszcie Filko Ciumperda — nie mogli się tak prędko podusić! niepodobna, żeby nie wołali o ratunek i nie krzyczeli pardon!
 — I mnie coś się zdaje, że oni nie musieli się poskwarzyć! — rzekł Węgiel — baczność tylko, oni tu wylezą pewnie jaką dziurą!
 — Gdzież-by się u licha skryli?
 — Już-że tędy nie uciekli, to pewna! — krzyknął Bajdurkiewicz — bo pierwszemu, coby nosa pokazał, karkbym uciął!
 Józafat tylko głową pokiwał.
 Siedzą a czekają, już i karczma się wali, zajrzeli we środek, nigdzie śladu. Nie, jużby się tak popalili! — Wtem Węgiel poskoczył w krzaki za karczmę, wołając: — za mną! za mną!
 — Wszyscy za mną!
 — Po czasie! — krzyknął w chwilę, rozpatrzywszy się — po czasie! Ot patrzcie! w stajni była szyja do lochu! loch wychodził za karczmę, wydarli w nim sklepienie z dylów, i tędy w krzaki szmergnęli: Wszak to o trzy kroki od Bajdurkiewicza!
 — Jak Boga kocham, to być nie może! ja w tę