Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Ostatni z Siekierzyńskich.djvu/23

 — Dzień dobry panu!
 — A dzień dobry, mości dzieju! i dokąd-że to?
 — Do Siekierzyńskich.
 — Jak zwykle! ha! a do mnie to nie łaska! czy to ich spleśniały chleb smaczniejszy od mego?
 — Naprzód — rzekł proboszcz, zastanawiając się — wiesz pan, że ja Bogu dzięki nigdzie dla chleba nie chodzę, bo mam swojego kawałek, a powtóre powiem otwarcie, że tam idę, gdzie mnie mile przyjmują.
 — Wiem ja, wiem, mości dzieju! — odparł Wichuła — że nie mam łaski u proboszcza, a tamten hołysz bardzo blisko jego serca, a cóż robić, nie powieszę się z desperacji!
 — A chcesz waść prawdy — dodał żywo proboszcz, — no to ją posłyszysz: tam ja gdy przyjdę, nie spotkają mnie w progu przekleństwami na ludzi, groźbami, djabłami, których u waści zawsze gęba pełna; ludzie z Bogiem żyjący.
 — A ja to już bez Boga, mości dzieju?
 — Nie ujmuję waści — kończył proboszcz, zażywając tabaki — ale gniew masz ciągle w sercu, a to nic potem.
 — Pocóż mnie jątrzą, poco mnie do niecierpliwości przyprowadzają?
 — A waść sam?
 — Któż począł? nie ja.
 — Ot! co to gadać długo! poco darmo się rozwodzić. Pan Bóg dał syna Siekierzyńskim, pogodzilibyście się, zrób tylko krok ku temu.
 — Ja! — wrzasnął Wichuła — ja! żebym ustąpił