Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Ostatni z Siekierzyńskich.djvu/50

nie wyszukali; ale któż go wie, gdzie się podział? Potrzeba było stać cierpliwie i czekać.
 Dobra tak upłynęła godzina, zegar wieżowy w oddaleniu wybił dziewiątą i okna domków jedne po drugich oświecały się, zwiększając ciemność w ulicy. Siekierzyńska płakała. Tadeuszek drzemać zaczynał, a Dorota klęła Macieja.
 Naostatek chód zdaleka dał się słyszeć i hukanie jak w lesie, Andrzej na nie donośnym głosem odpowiedział, aż mieszkańcy dworków zdumieni, głowy do okien poschylali, i Maciej ukazał się przed końmi, klnąc na czem stał swiat.
 — A! to ludzie, żeby ich pioruny jasne! bestje! niegodziwcy! łajdaki! jakto, żeby nie wiedzieć o dworku Siekierzyńskich. Jeszcze głupi, kiedy go częstują tabaką, on mi powiada, że nie zażywa! osły powiadam!
 — Ale znalazł-żeś dworek?
 — Idź-no sprobój, poszukaj sama! wszędobylska!
 — No to zajedźmy do gospody jakiej tymczasem, mały chce jeść, pani płacze.
 — A któż ci mówi, że dworku nie znalazłem, długowłosa i wszędobylska? — rzekł stangret
 — No to jedźmyż prędzej.
 — Tak! tobie tylko wiu! i jedź! a kiedy ci powierzyłem lejce, toś nie uważała, że gniada wzięła je pod ogon, kasztanowata zastąpiła, a szpak się wykiełznął! Otoż co to kobiecie dawać lejce, to tak jak tabakę na ziemię sypać.
 — Macieju! jedź, proszę cię! — rzekła cicho wdowa.