Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Ostatni z Siekierzyńskich.djvu/73

myślcie, by i ona, spojrzawszy na was, pocieszyła się, że sobie radę dajecie. Co myślisz, Tadeuszu?
 — Ja! ja nic jeszcze nie myślę... żal mnie przejmuje.
 — Żal żalem, a potrzeba coś postanowić.
 — Stolniku, proszę cię, zabaw tu, pomówimy później.
 Stolnik, choć mu pilno było do gospodarstwa, dla miłości Siekierzyńskich pozostał jednak w Lublinie, ale dopiero w tydzień mógł się z Tadeuszem rozmówić.
 Młody chłopiec przez ten czas płakał i dumał głęboko, na zapytania stolnika nic nie odpowiedział stanowczo, prosił go tylko, żeby mu odebrał 3.000 złotych kapitaliku i do Lublina je przesłał.
 — A cóż z tem myślisz? — spytał pan Piotr.
 — Jeszcze sam nie wiem, — cicho rzekł mu Tadeusz — nie jestem pewien, ale trzeba coś radzić sobie.
 — Boćto, kochany Tadeuszu, ostatni twój fundusz.
 — Wiem o tem, panie stolniku, ale potrzeba radzić sobie.
 — Cóż naprzykład myślisz z nim?
 — Sam nie wiem, czas okaże, ale chcę go mieć w ręku.
 — Jak wola twoja! nie chcesz mi powiedzieć, nie napieram się, choć stary przyjaciel ojca i opiekun wasz, miałbym do tego prawo, ale... jak chcesz.
 Trochę urażony pan Kornikowski dokończył lampeczki wina, wziął kij i z Maciejem poszedł do Dominikanów; gdyż do drzewa Krzyża św. szczególne miał nabożeństwo.