Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Ostatnia z xiążąt Słuckich Tom 2.pdf/63

 Wszedł nieopowiedziany i stanął przy drzwiach. W komnacie paliły się kilka świéc żółtych. Xiąże Janusz probował broni, szable wyginał, opatrywał, i ze stosu wielkiego głównie, snać do oprawy wybiérał.
 — Tomiło? rzekł podnosząc głowy — a co?
 — Jest pismo! odpowiedział dworzanin. Xiąże rzucił szablę i chwycił podany papiér, podbiégł ku świecy, czytał je, marszczył czoło i kiwał głową. Potém schował list i podniósł oczy.
 — Co więcéj?
 — Tylko cośmy tu sprowadzili jednego z Chodkiewiczowskiéj psiarni — papistę rzekł Tomiło — pogadał nam wiele rzeczy.
 — Cóż takiego? spytał X. Janusz.
 — Że P. Starosta zebrał dział wiele, że wojsko aż z za granicy spisuje.
 — To nie sekret, rzekł Janusz.
 — Że sam Pan Starosta dowodzić będzie.
 — Nic i to nie wadzi — odpowiedział młody z pogardą.