Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Ostatnia z xiążąt Słuckich Tom 3.pdf/48

 — A wiécie co? rzekł Tomiło.
 — Naprzykład?
 — Dajcie mi swoją barwię, pójdę na chwilkę i powrócę.
 — Hm? a jak tam Was dworscy zaczepią, gdyby swego i nie będziesz się im umiał wykręcić, to cię wezmą i popadniesz w biédę, a z Tobą i ja. —
 — Bądźcie o to spokojni, odpowiedział Tomiło — dam sobie rady. Teraz mrok niełatwo kto w nos mi zajrzy, a choćby i zaczepiono, nie już nie mam głowy na karku?
 — Ja bo przeczuwam jakieś licho?
 — Kubek Wasz pełen! zawołał Tomiło, Wy bo dziś nic nie pijecie. —
 — Już mi i tak w głowie kręci.
 — Do Was, Panie Brożek!
 — A dacie mi barwę na półgodziny?
 — Kiedyżbo straszno do licha!
 — Czegoż się boicie, ja to pojdę, nie Wy, i ręczę, że za półgodziny powrócę.
 — Ależ bo Wam pilno do téj Juljanny, któréj pewnie i nie zobaczycie!
 — Chodźcie przemienim suknie i postawię