Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Ostatnie chwile Księcia Wojewody (Panie Kochanku).djvu/122

 — Stoi pewnie pół wieku, jak nie ma być sucha?
 — Czy się nie spękała? — żyto się z niej sypie, panie kochanku, czy nie?
 — Szczelna, Mości Książę.
 — A jakiej ona miary? panie kochanku — począł Książę.
 Napiórko chciał zmilczeć i nie odpowiadał ochoczo, zauważył to Wojewoda.
 — Co bo ty stary milczysz? — zawołał — gadaj mi jak należy. Raz przecie czy w Białej, czy gdzie indziej umrzeć potrzeba. Jakiej ona miary, czy ja się w niej wygodnie pomieszczę?
 Napiórko usta odstawił, oddął i rzekł wreszcie:
 — Przecie była robiona na Księcia Wojewodę, który tuszy był daleko większej od Księcia. Ale co o tem rozprawiać?
 — Co ci to szkodzi, panie kochanku? hm — rzekł Wojewoda — ja przecie muszę wiedzieć co się u mnie w gospodarstwie dzieje!...
 — A u Księcia Kanclerza? jak tam?
 — Wszystko w porządku, nic nie tknięto — rzekł Napiórko.
 — A u Księżnej Anny?
 — Ja tych pokojów sam pilnuję, Mości Książę, i kluczów nie daję nikomu, nikt też tam nie śmie pyłu zetrzeć bezemnie.
 — A u Księżniczki Karoliny?
 — Podobnież — rzekł Napiórko.
 — Figura cała?
 — Jak żywa, Mości Książę.
 Tego nie zrozumiałem o czem była mowa, jakiś czas milczeli.
 — Sepecik opieczętowany — rzekł Wojewoda po chwili — ten, com ci go sam przywiózł i oddał, pamiętasz?
 — Jest u mnie pod kluczem, w szczególnej obserwacji — odparł Napiórko.