Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Ostatnie chwile Księcia Wojewody (Panie Kochanku).djvu/138

 Książę na łóżku leżąc sapał strasznie i jęczał. Zbliżyły się na palcach, naprzód panna Starsza, potem siostra Marya, spoglądając na chorego. Pierwsza zaraz opatrzywszy poduszki skinęła ku drugiej, i zlekka uniosłszy tę, na której głowa spoczywała, wskazała, aby drugą poprawić.
 Książę mruczeć zaczął. Słyszałem gdy się odezwał:
 — Któż to tam koło mnie majstruje? a żebyteżeście raz mi pokój dali, panie ko..... kto tam znowu?
 Panna Starsza odezwała się cicho:
 — Siostry Miłosierdzia.
 Książę drgnął, poruszył się, ale przez chwilę nie mógł się odezwać.
 Potem rzekł:
 — Jak imię?
 — Siostra Justyna i siostra Marya...
 Wszystko to mówiła Starsza, gdy tymczasem poduszki poprawiały. Na twarzy Wojżbunówny widziałem pomieszanie wielkie, ręce jej drżały i oczy sobie ocierała.
 — Pytam o nazwiska — odezwał się Książę Wojewoda głosem zmienionym.
 Panna Starsza namyślała się chwilę i odezwała się, nie widząc, że jej towarzyszka przestraszona daje znaki.
 — Siostra Justyna na świecie zwała się Bartoszewską, a Marya, Wojżbunówną.
 Nagle książę się podźwignął przelękły, opierając na rękach.
 — Jezus, Marya, Józef! — zawołał — Felicja Wojżbunówna!!
 Złożył ręce.
 — Niedoścignione Pańskie wyroki.
 Słysząc to panna Starsza, która zrozumieć nie mogła, a brała to za gorączkę, szepnęła:
 — Niech się Książę Jegomość uspokoi.