Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Ostatnie chwile Księcia Wojewody (Panie Kochanku).djvu/51

 — I jam się też wcale nie spodziewała nawet byś Książę moje nazwisko pamiętał.
 — Nazwiska, możebym mógł zapomnieć, ale twarzy, nigdy — dodał Książę.
 Dziewczę się zarumieniło, lecz łacno poznać było można, iż nie z radości, ale z gniewu.
 Popatrzała milcząca i roztargniona, jakby szukając miejsca, którędyby się wymknąć mogła. Natośmy jednak poradzili, ażeby Książę choć rozmową się ukontentował.
 — Jak państwu Sęstwu zazdroszczę, że są pana Wojskiego sąsiadami — dodał Książę — bo do Nieświeża choć nie daleko, ale wątpię, czybyście raczyli...
 Panna Felisia oczy podniosła.
 — Mości Książę — rzekła — wysokie progi na nasze nogi; my u tych tylko bywamy, których u siebie ugościć możemy. Ojciec stary, a ja nie bardzo bawić się lubię.
 — A cóż asińdźka lubisz? — spytał Książę.
 — Spokój mój domowy — odpowiedziała Wojżbunówna.
 — E! e! — zawołał Miecznik — grzech to jest, bo Pismo święte powiada, że światła korcem przykrywać się nie godzi. Lice asińdźki takie promieniste, iż go przed światem chować, kryminał!
 — Nie mogę Księciu za komplement podziękować bo go za żart biorę — rzekła Wojżbunówna — a jeśli Książę sądzisz, że to szlachciance głowę zawróci, żal mi, bo się omylisz bardzo.
 Miecznik stał medytując co mówić dalej; Wojszczanka nie mogąc wynijść, bośmy ją kołem opasywali, kręciła się tylko, nóżką tupała i ramionami ruszała.
 — Czyste oblężenie! — usłyszałem ją mruczącą.
 — Myślałem, że dziś pannę Wojszczankę zastanę łaskawszą — rzekł Książę.
 Nie odpowiedziała nic, udając, że nie słyszy.