Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Półdjablę weneckie.djvu/94

— 90 —

 Antonio uśmiechał się szydersko, mrugał ku ciotce.
 — Czy ręczycie?
 Zrozumiawszy o co idzie, stara dała głową znak potakujący.
 — No, więc dobrze, — podchwycił Sabrone — wypijemy zdrowie narzeczonej mojej pięknej Julji... ale... zarazem twego narzeczonego, kuzynko Cazito, aby krzywdy nie było? hę?
 — Wiecie, że ja go niemam.
 — A! i ja przed chwilą narzeczonej nie miałem, a znalazłem przecię i nie cofnę słowa; poszukajcie i wy też narzeczonego, aby się nie wstydzić.
 Cazita zapłonęła jak granat na to zuchwałe wyzwanie; obrażona była, ale spuściła oczy czarne, w których kręciła się łza, i milczała.
 Wtem Konrad wstał, wziął za rękę kapitana Zenona i rzekł głośno:
 — Kapitanie, signorino Cazita, przyjmujecie mnie za narzeczonego?
 Cichość jakby anioł przeleciał, panowała chwilę. Cazita oczy podniosła łzawe na Konrada. Zeno był smutny, ale ściskał dłoń jego i nie przeciwił się... Konradowi głos zadrżał; czuł, że stawił w tej chwili los całego życia na głowę dziewczęcia, ale zarazem, że to było nieuchronnem.
 Cazita milczała jeszcze, Konrad przyklęknął.
 — Przyjmujecie mnie?
 Podała mu rękę patrząc na ojca... Zeno milcząco także głowę pochylił.
 — Kuzynie Sabrone, pijże zdrowie narzeczonego Cazity! — zawołał Konrad.
 — I niech Bóg błogosławi! niech Bóg błogosławi! — odezwał się głos od progu, w którym niespodzianie pokazał się stary Kapucyn. Ale dajcież i mnie kielicha, — dodał wesoło.
 To niespodziewane oświadczenie, przyjęcie, błogosławieństwo nawet przybywające tak w porę, wszystkich jakoś przestraszyło. Stało się to nie wiedzieć, jakim sposobem, i przed chwilą nikt o tem nie myślał, niktby tego nie przypuszczał.
 Konrad dziwił się swej odwadze, Cazita swojej śmiałości, ojciec wewnętrznemu głosowi, który mu podyktował zgodę, Antonio sam nie pojmował, jak tego dokazał, i chmurny był z tej zemsty, którą szczęście dwojga ludzi zapewnił. Ciotka stała osłupiała, a ryba stygła.
 Kapucyn jeden wychyliwszy kielich, pobłogosławiwszy narzeczonych, nie tracił czasu i wziął się do ryby.
 Nikomu się też jeść już nie chciało.
 Konrad drżąc, zdjął kosztowny pierścień matki z palca, i zbliżył się do zapłonionego dziewczęcia.