Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Pałac i folwark 01.djvu/105

wi są za nim... Ja dla nich nie dosyć jestem surowy, nie dość orthodoxus...
 Westchnął.
 — Czy mi odbiorą probostwo? — wątpię — ale zawsze rzecz bolesna.
 Siostra słuchając opowiadania załamała ręce.
 — A! niegodziwy, niegodziwy człowiek! Cóżeśmy mu uczynili!
 — Moja duszo, cicho! cicho! nawet nie mogę sumiennie powiedzieć niegodziwy. Może to robi ze źle zrozumianej gorliwości, może ja — sędzią własnym być nie mogę — opuszczam się w istocie. Choć doprawdy, skrutuję sumienie, nic mi ono nie wyrzuca!
 — To po prostu nikczemna ambicya człowieka, który chce miejsce twe posiąść, — odezwała się siostra.
 — Miejsce! miejsce! mój Boże, — zawołał Kanonik, — ja bym mu go chętnie ustąpił zresztą, gdybym się nadto do tego kąta nie przywiązał... Gdzież się podzieję? żyćbym indziej nie potrafił — tu zaś — usunąwszy się z plebanii... ty wiesz najlepiej, niemam nic, nie zebrałem ani grosza... jak się przekarmić?
 — Ale przecież mowy o tem być nie może? — podchwyciła siostra.
 — Dotąd nie — jednak wypada mi pojechać i tłomaczyć się... Oficyał mi to radzi.
 — A nie przysłał ci listu Wikarego?
 — Owszem, mam go — użytku jednak nie zrobię żadnego, ani mu dam poznać że wiem o tem...
 Jeszcze mówili, gdy żywy chód dał się słyszeć w ogródku i ks. Wikary z Julianem pokazał się w uliczce. Na widok jego matka Julka zapłonęła gniewem, Kanonik list schował, ale jednak nie dosyć pręd-