Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Pałac i folwark 01.djvu/54

 Eliasz spojrzał i głową potrząsł.
 — Nie potrzeba — ja wiem, że to wasz ostatni i że na wypadek drogi, siana nie będzie czem zasłać...
 — Albo to ja podróżuję!
 Eliasz zajął się kobiercem znowu, ale pancerz wosku którym był oblany, nie dozwalał ani pomyśleć o odczyszczeniu... Stali tak oba medytując nad nim.
 — A ks. Wikary gdzie? — spytał Kanonik.
 — Już pojechał czy poszedł... Przybył tu Stasiek Wątróbka, bo mu Pan Bóg dał dziecko i ono słabe, chciał chrztu a kobieta spowiedzi, bo też nie zdrowa... domagali się ks. Kanonika...
 — A byłoż mi dać znać!
 — Chciałem! szedłem, to mnie ofuknięto — i wyrwał się Wikary... — rzekł żołnierz. — On się teraz wszędzie wyrywa, gdzie nie potrzeba i choć go sobie nie życzą, a to tylko, aby JMść. ks. Kanonika nie dopuścić. Ja jestem głupi, ale ja to widzę już, że on chce wyprzeć zewsząd JMść. Wszystko niby z gorliwości bierze na siebie! Dobrze! a tymczasem gada, że Kanonik stary, niedołęga, marzyciel i do niczego...
 Kanonik się zarumienił.
 — Tego on nie mówi i nie prawda! Eliaszu... daj pokój.
 — Mówi, ale ostrożnie i po cichu, po cichu. Wie, dobry człeczek gdzie co rzec i jak! O! wie!
 Rękę wiarus podniósł do czoła i spuścił ją z wielkiem wzruszeniem.
 — Ty bo go nie lubisz?
 — A ktoby go lubił? ta — to gorzkie jak pieprz.. — odparł stary... — a chytre...