Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Pałac i folwark 01.djvu/57

nie był. — Ks. Leonie, gorliwość was unosi często za daleko.
 Ks. Leon uśmiechnął się: — to rzecz mojego sumienia.
 — Nie czynię też z tego wymówki, aleście wy mi zadali słabość.
 Wikary odwrócił się z szyderską a jakiemś przypomnieniem spokorniałą postacią. Wyrazy jego następne przybrały dziwny ton zaledwie pochwyconej ironii.
 — Gdzieżbym ja się ośmielił, ks. Kanonikowi, cokolwiekbądź zarzucać! Może się źle wytłomaczyłem — znam moje położenie, obowiązki, zależność, winne starszym posłuszeństwo i proszę mi wierzyć że... ściśle trzymam się stanowiska mojego, granic nie przekraczając nigdy...
 A po chwili począł dziwnym jakimś tonem coraz w powagę rosnącym.
 — Pozwoli ks. Kanonik...
 — Wszystko w świecie, — rzekł spokojnie kapłan, — mów, co się podoba.
 — Każdy wiek kościała wojującego ma swój odrębny charakter, i strategia też kościelna zmienić się musi stojąc w obec coraz innego nieprzyjaciela... Ja byłem w Rzymie i tam zaczerpnąłem skazówki co do właściwego sposobu postępowania...
 — Zapewne, — rzekł Kanonik, — ale przyznasz mi że i każdy kraj ma właściwy sobie charakter, a kościół zwykł od wieków, jak dobra matka, zastosowywać się do potrzeb swych dzieci.
 Ks. Leon przeszedł się uśmiechając po ganku.