Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Pałac i folwark 01.djvu/65

powoli. — Postaraj że się zaprezentować mi tych panów i te panie, które rekomendujesz i sam mi ten dwór ułóż — ale pamiętaj, że choć skromny i wiejski, przyzwoitym być musi.
 — Pani hrabina od wieśniaków nie będzie wymagającą, — rzekł plenipotent. — Córka pana Ostójskiego może wybornie służyć do gry na cztery ręce...
 — A! to doskonale!
 — Ks. Wikary...
 — Ten żółty?
 — Ten sam — tak, przyzwoity jest i skromny... a potem?
 — Młody medyk... z probostwa? ładny i miły chłopiec...
 Hrabina spuściła oczy, znalazła znać rekomendacyę nadto naiwną.
 — Któż więcej? kto więcej?
 — A no, stary wielbiciel pani, pułkownik napoleoński — Baron Erlich...
 — Przypominam sobie — miły, umie rozmawiać, mnóstwo anegdot o Napoleonie... Tak! tak! więc żyje.
 — Zasechł i trzyma się dotąd, tylko co roku peruczkę odmienia...
 Na tej rozmowie przeszła godzina, a że pani po podróży skarżyła się na ból głowy, Margocki wkrótce ją pożegnał. Następny dzień poświęcony był obejrzeniu pałacu, ogrodu i przygotowaniem do uczynienia pobytu możliwym. Cały dwór latał, popychany w różnych kierunkach... pałac i ogród jakby z letargu wyprowadzone ożyły.
 Zrana ks. Wikary był ze mszą, a na kawę proszony do hrabinej, siedział godzinę słuchając opowia-