Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Pałac i folwark 01.djvu/84

zakład gruby, że pani mu głowę zawrócisz... Zawróć mu ją pani.
 Podniosła czarne oczy i patrzała długo na starego cynika, patrzała tak że się aż zmięszał, bo w tem spojrzeniu był smutek, politowanie i potęga niezmierna.
 — Głowę zawrócić? — rzekła, — O! to nie trudno, bo ona u was panowie, kręci się łatwo — ale serce wyszukać i niem owładnąć?
 — Ja jestem tego przekonania, że się głowa zawraca gdy się serce opanuje... — rzekł Margocki.
 — A! nie! u panów miłość wchodzi przez głowę i często do piersi trafić nie może, a szukając serca znajduje pustkę.
 Zaczęła grać głośno, Margocki nie ustępował.
 — Zrób pani doświadczenie na młodym człowieku... — dodał śmiejąc się, — bądź co bądź — da mu to zawsze chwilkę szczęścia lub marzenia. Więc choć spiskuję przeciw niemu, nie wiele grzeszę. Przy tem, wie pani co — medyk, młody, piękny, ma nadzieję świetnej przyszłości, jest wolny... któż wie!... mógłby... — (Zatrzymał się).
 — Ożenić się? — spytała naiwnie z uśmiechem. — Czy pan sądzisz że ja tak za mąż wyjść pragnę?
 Margocki począł, spuściwszy oczy, bębnić palcami po desce fortepianu. — No — alboż — nie?
 — Nie — to smutna rzecz pójść za mąż. La pièce est finie, le rideau est tiré... et adieu l’espérance... Nie... nie! ja nie wyjdę za mąż. C’est triste! triste! triste!
 — Nawet kochając? — spytał Margocki.
 — Tem bardziej! — pokręciła główką — miłość jest