Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Pałac i folwark 02.djvu/37

ztąd ruszyć, ale — wola Boża! Słuchaj dobry ojcze — konie dysponuj na jutro, gospodarstwo zdaj na Obzorskiego — a my — jedźmy...
 — A! ty jesteś złota dziewczyna! — zawołał zrywając się Ostójski, — tyś anioł, ja wiem i czuję twoją ofiarę... ale trzeba jechać. Jedźmy... jedźmy! dokąd?
 — Dokąd chcesz — mnie wszystko jedno. Jutro — dziś, jeśli można.
 Zosi łzy się kręciły, ale i ona oburzona była, krew młoda w niej kipiała.
 — Dokąd chcesz ojcze... byle prędko...
 Ojciec rzucił się ją całować i ściskać, popłakali się oboje. Na tę scenę weszła panna Klara zdumiona, trochę kwaśna.
 — Cóż to za czułości? — spytała...
 Ostójskiemu humor nagle powrócił.
 — Siostro Klaro, — odezwał się — hora canonica, każ dać wódki i piernika... i niech ich... wezmą!
 — A ja o niczem nie wiem! — z urazą szepnęła stara panna, — mnie trzymacie w dręczącej nieświadomości przedmiotu waszych gniewów, rozczuleń i wesela? Godziż się to?
 Ostójski milczał, Zosia szła pocałunkiem przebłagać...
 — Mnie zawsze los ten spotyka jakby obcą istotę, — westchnęła panna Klara.
 Zdziwienie w pałacu było wielkie, gdy Zosia zaproszona na obiad i na przegranie z hrabiną ulubionego jej kwintetu Schumana na cztery ręce — nie przybyła. Czekano chwilę, potem dano do stołu, potem sądzono iż przyjdzie po obiedzie, aż hrabina która swym fantazyom wszelkim, a szczególniej muzykalnym