Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Pamiętnik Mroczka.pdf/166

— począł ów — a ja was tu głodem zmorzę i wybiorę.
 — Starościcu, po ludzku mówmy! Co wam z tego przyjdzie? Ludziom śmiech, domowi wstyd, obmowa, szyderstwo z tego. Siostra zamąż wyszła, ksiądz przy świadkach ślub dawał; od męża jej nie odbierzecie. A to wam powiedzieć kazała, że rychlej umrze, niż mu wiarę złamie.
 — Waszmość mnie uczyć nie będziesz, co mam robić, ani co imieniu mojemu ode mnie się należy — rzekł Nałęcz. — Róbcie swoje, my też.
 — O co wam idzie? Próbujmy skończyć po szlachecku.
 — Zaczęliście po zbójecku, a kończyć chcecie, ze strachu w układy idąc — zaśmiał się Nałęcz. — Wydajcie nam siostrę i tego panicza, to wyliczymy mu na skórze pamiętne i rzecz się skończy... Ot, co jest!
 Buchnął tedy Grabowski gniewem, ale się pohamował i zawołał tylko:
 — Ruszaj waść, skądeś przyszedł! Zobaczymy, czyja skóra garbować się będzie.
 I tak się rozjechali w największej złości.
 Rachowałem ja na chorążego, na podczaszynę, na to, że, jak się ludzie dowiedzą i hałas uczyni, to ich odwiodą od tego zamachu na nas; ale potrzeba było czasu, a tu głód za pasem. Jeszcze nie szarzało na dzień, Grabowski do mnie przychodzi i pyta:
 — Znasz ty błoto dobrze?
 — Niebardzo — rzeknę mu — jam tu nowy dziedzic.
 — Dawaj mi przewodnika! Wydobyć się stąd muszę, aby wam odsiecz sprowadzić, bo szlachta