Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Pamiętnik panicza.djvu/144

mnie tak zajęła, to biedne dziecię tak osamotnione i zdziczałe...
 Zarumieniona spojrzała mi w oczy. Postrzegłem na palcu jej pierścionek przepyszny z olbrzymim turkusem, obracała go właśnie na palcu i domyśliła się, żem nań zwrócił uwagę.
 — To od Arji — rzekła... Prawda, turkus przecudowny! co za kolor! Ale u tego Wlascha siodła i rzędy podobnemi są sadzone. Westchnęła; siedziałem milczący.
 — Pamiętasz — dodała — com mówiła w Chełmicy — na pół żartem... że gotowam się wydać za Wlascha a ciebie z Arją ożenić. Otóż wiesz, pierwsza część programu gotowa się sprawdzić.
 Spojrzała w zwierciadło, poprawiła włosy...
 — Wlasch szalenie zakochany we mnie. Z takiemi temperamentami południowemi nie można inaczej postępować, tylko trzymając je a distance. Jestem surową i zimną i — doprowadziłam go już do szaleństwa prawie... Waham się.
 Jakoś mnie to ubodło...
 — Ponieważ rzeczy w krótkim przeciągu czasu tak daleko zaszły, odezwałem się szydersko — pozwoli kuzynka, ażebym jej przysłużył się wiadomością o pochodzeniu i przeszłości pana Wlascha. Juściż ją to musi obchodzić.