Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Pamiętnik panicza.djvu/145

 — A! pewnie największe niedorzeczności o nim plotą! co mi tam — zawołała żywo.
 — Mam mówić?
 — Ciekawam — proszę..
 Zacząłem więc jej powtarzać historję ojca i syna, cyganki i izraelitki z Bukaresztu. — Słuchała czerwieniąc się, bledniejąc, niecierpliwiąc.
 — Ale koniec końców, przerwała mi gwałtownie — cóż to jest? dowód, że pochodzi od książąt wołoskich i nic więcej. Que’est ce que cela me fait? ruszyła ramionami. — To mnie nic nie obchodzi. — Rozumiem, że hrabia możesz mieć wstręt od ożenienia się z Arją, ale ja mogę śmiało wyjść za Wlascha.. jak tylko go doprowadzę do tego, że mi się oświadczy... co nie długo nastąpi.. Córka tego pragnie, zyskałam ją sobie, a czego ona chce — to dokaże — zresztą i ja — coś mogę.
 — A — różnica wiary? szepnąłem spoglądając na nią. — Cóż powie ksiądz prałat?
 — A! nudny jesteś! odezwała się opryskliwie, nieznośny — któż o tem myśli? Czy to pierwszy przykład! Mogę go skłonić do zmiany... a potem...
 Wstałem milczący, Emilja postrzegła na mojej twarzy wrażenie jakiego doznałem i kazała mi siedzieć. Sama usiadła przy mnie, jak dawniej, poufale, rękę położyła na mojem ręku i poczęła po cichu...