Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Pamiętnik panicza.djvu/163

soyez en sur. Ale któż winien tym, co sami własne zaniedbują interesa i dają się drugim wyprzedzać. Nonchalance nie do darowania... I trzeba ci było samemu tego wiercipiętę przywozić.
 — Narzucił mi się — chociaż nie spodziewałem się zdrady, formalnej zdrady.
 — Niepotrzebnie go obwiniasz — rzekła — sam winieneś najwięcej.
 — Niech i tak będzie.
 — Zabaw tutaj — dodała. Wlasch cię będzie prosił — bądź pewny. Ja się tu śmiertelnie nudzę... Człowiek dziwnie ekscentryczny, którego znając nawet dłużej, nigdy się nie zna zupełnie... Mięszanina osobliwa wszystkich wpływów jakie w życiu nań działały. Aria dobre dziecko, ale pieszczone i samowolne — czuje się królewną.
 — A kiedyż wesele? zapytałem śmiejąc się.
 — Czyje?
 — Całe miasto mówi, że pani Emilia wychodzi za Wołocha...
 — A ja mówię, że sama nie wiem co zrobię. Nie prawda, słowa nie dałam... Oświadczał mi się trzy razy. Aria u nóg moich klęczała... odłożyłam słowo ostatnie do bliższego poznania... Powiedziałam mu z góry, że się lubię bawić, że potrzebuję towarzystwa i jestem kokietką...