Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Pamiętnik panicza.djvu/169

 — A na cóż panu łaska moja? — spytała zuchwale.
 Odpowiedź była trudna, skłoniłem się w milczeniu. Znowu się przeszła po balkonie i stanąwszy naprzeciw mnie — zapytała.
 — Co pan teraz czytasz?
 — Jakto? pani przypuszcza, że ja zawsze czytać coś muszę!
 — Pan nie masz tego nałogu? — odparła — cóż pan robi? myśli? pisze?
 — Nudzę się — rzekłem.
 — Wiesz pan, że to rzecz straszna — bo zaraźliwa, rozśmiała się szydersko, kto jest znudzonym staje się nudnym.
 — Czy to wyrok na mnie!
 — Nie — ale przestroga...
 Pomyślała trochę, znać jej przyszło na pamięć, że konie lubię.
 — Co pan mówisz o Paszy? co o moim Izmailu?...
 — Oba prześliczne.... rzekłem, szczególniej Izmael, zdaje się być stworzeniem intelligentnem.
 — Jak każdy Arab — rzekła... człowiek w stworzenie także wlewa coś swej duszy obcując z niem. Arabowie żyją z końmi jak z przyjaciółmi...
 — Przyznam się, szepnąłem utrzymując się w