Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Pamiętnik panicza.djvu/179

czas tracisz. O Wandzie nie myślisz, to wiem, tę pannę Wlasch porzuciłeś, chyba o Julkę Hawryłowicz konkurujesz, bo już nie wiem o kogo.
 — O nikogo, pani hrabino.
 Ramionami ruszyła.
 — A po cóż tu siedzisz? — spytała. Lato, jabym sama wyjechała choćby do Karlsbadu, jeżeli już nie dalej, ale mnie te nieszczęśliwe interesa trzymają, tyś wolny.
 — Jestem leniwy! — rzekłem.
 — Przyznaj się, co cię tu trzyma? — szepnęła sucho.
 — Brak innego celu... myślę, ważę... nie mam odwagi może... apatja mną owładła.
 — To prawdziwe nieszczęście — dodała — jako przyjaciółka matki radziłabym ci tu przynajmniej nie siedzieć... tu żadnego celu mieć nie możesz?
 Była to delikatna odprawa; nie odpowiadając wziąłem za kapelusz i pożegnałem hrabinę, a nie pytając o pozwolenie, wychodząc, udałem się do pokojów Emilji. Właśnie Tartakowski od niej wychodził; twarz miał nieco weselszą.
 — Przyszedłem się pożegnać, hrabina Maria dała mi formalną odprawę.
 Emilia spojrzała na mnie. — Ale cóż znowu?
 Nie wstrzymywała mnie jednak.