Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Pamiętniki nieznajomego.djvu/162

rozumnym, a w istocie wiatrem nadzianym! Ba! jeśli nie gorzej jeszcze.
 — A cóż to złego — spytała Emilja, młodsza — że lubim konie?
 — Złego? albożem powiedział. Gdyby mi się co podobnego mimowolnie i bez myśli wyśliznąć miało, najmocniej przepraszam. Uderzyć mnie tylko musiało, co nie jest wcale u nas pospolitem.
 — Mnie się zdaje — dodała starsza — że koń i pies milsze mi jeszcze, dla tego właśnie. A jak to wesoło, zabawnie, słyszeć dziwne dziwy z tego powodu wymyślających ludzi, którym kobieta na koniu zdaje się czemś nakształt potworu? Co też to o nas prawić muszą w sąsiedztwie?
 — Zaręczam pani — przerwałem — że w sąsiedztwie nic nie mówią. Nasza okolica milcząca i dość pusta.
 — Drugi raz przecie spotykamy pana wracającego z sąsiedztwa podobno?
 — Tak, od krewnych.
 — Od podkomorzego?
 — Tak jest. Jeździłem go pożegnać.
 — Pan opuszcza te strony?
 — Wracam do Wilna, do książek.
 — A! — rzekł ojciec — kończyć zapewne kursa. W uniwersytecie? ślicznie!
 Syn się uśmiechnął, panny także.
 Jechaliśmy czas jakiś milczący. Stary przypatrywał się pilnie mojemu koniowi i mnie.
 — Pomimo małej naszej znajomości — rzekł po chwilce, pozwolisz pan zrobić sobie jedną uwagę?
 — Najchętniej.