Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Pamiętniki nieznajomego.djvu/185

ści, poznajemy się na ich wartości. Gdybym miał siły pańskie, pańską młodość...
 — Nie myślałbyś o tem pewnie.
 — Dla czego?
 — Czyż warto?
 — Ba! zapewne mi powiesz pan coś o poświęceniach, obowiązkach, przeznaczeniu człowieka. Connu! znajome, oklepane, stare! Żyjmy każdy dla siebie; to moja ostateczna maksyma. Świat nie ma wdzięczności za poświęcenia i żartuje sobie z tych co mu palą ofiary.
 — Dla mnie, — dodał wytchnąwszy i oblizując cygaro, wielcy ludzie to są ci, co wymyślili butelki na wino, doskonały ser, wyśmienitą potrawę jaką, lub co rozumowali jak Brillat Savarin nad powiększeniem przyjemności naszych.
 — Z kolei mógłbym spytać, czy serjo?
 — Najistotniej. Ani się tego zapieram, ani wstydzę, dla mnie życie jest w zmysłach.
 — A dusza?
 — Ogniskiem co je spaja, tłem na którem malują się wrażenia zmysłowe.
 — Nic-że więcej?
 — Nic więcej. Może choć teraz wypalisz pan cygaro?
 — Ale żona pańska.
 — Jej dym nie szkodzi, sama pali papelity i cygarety. Wolisz jakie?
 — Najlżejsze.
 — I ja czasem wolę lżejsze. Nie rozumiem tych ludzi, co absolutnie wyrokują o jakiej rzeczy... zła, dobra. Wszystko dobre w czasie i miejscu. Pieprz używa się wyśmienicie do potraw, których smak podnieść potrzeba, assafetidą wycierają rądle. Tak i cygara; ja palę różne.