Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Pamiętniki nieznajomego.djvu/275

 — O! cóż to mi znowu prawisz? A żenić się nie myślisz?
 — Gdybym znał drugą Cesię, kto wie? — odpowiedziałem żartem prawie.
 — A czemużbyś nie chciał pierwszej? — rzekł stary — hę?
 Sam nie wiedziałem co odpowiedzieć.
 — Toć to stary projekt przecie.
 — Byliśmy w lepszym bycie.
 — O! porzuć-że waść! albo to ona nie ma za dwoje?
 Podkomorzy wyciągnął ku mnie ręce, wszystko się w kilku słowach skończyło.
 — Ale Cesia — rzekłem opamiętywając się nagle — ona nie zechce!
 Weszła jakby na zawołanie w tej chwili.
 — Mościa panno, nowy pretendent! — rzekł podkomorzy.
 — A! któż taki?
 — Ba! zgadnij?
 — Hrabia przyjechał?
 — Nie, ktoś inny.
 Spojrzała na mnie, zmięszała się, odgadła.
 — A taki osobliwszy, że go sam musiałem ośmielić i zapewnić, iż mu nie dasz odkosza. No! cóż u licha! kończcie bo sami! — zawołał głośniej.
 Nie mogę opisać końca tej sceny. Dobra Cesia podała mi rękę i pocałowała ojca w kolana, a on nas ze łzami pobłogosławił.
 Zaturkotało przed gankiem. Gość wcale nie w porę nadjechał. Poznaliśmy, że to był od tak dawna zapowiedziany hrabia, z wiodącym go krewnym prezyden-