Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Pamiętniki nieznajomego.djvu/277

w kieszeniach i postacią, jaką spotykając się z obcymi zwykł przybierać, wtoczył się do pokoju. Zaprezentowanemu znowu, prezydent nie raczył podać ręki. Oczywiście wziął go za rezydenta domowego.
 Byliśmy wszyscy jak na szpilkach; jeden tylko podkomorzy całkiem swobodny i pan siebie. Prezes rozpowiadał nowiny gubernjalnego miasta, hrabia treść gazet zagranicznych (bo go widać uprzedzono o politykomanji przyszłego teścia). Wrzosek siedział cicho i czmychał ze złego humoru, ja milczałem także.
 Gospodarz sadził się na nadzwyczajne grzeczności dla przybyłych; widać było na ich twarzach wstępującą nadzieję. Prezes dawał wyraźnie znaki hrabiemu, jakby mówił:
 — A co? alboż nie prawda? nie takżem obiecywał?
 Przyszło do oświadczeń, uścisków i rozczulenia staropolskiego.
 — Wina! — zawołał podkomorzy. — Niechże wypiję zdrowie szanownych gości moich!
 Wrzosek, który, jak widać, nie wiedział o tem co między nami zaszło, a nie pojmował wielkiej radości i uniesień podkomorzego, tłumacząc je sobie całkiem inaczej, wparł ręce w boki, usta zaciął i bił nogą o nogę, poglądając na kutasy od butów.
 Podano tacę i wiwatowe kielichy.
 — Zdrowie prezesa!
 Pijemy wszyscy.
 — Zdrowie hrabiego!
 Pijemy znowu. Wrzosek niechętnie i wzruszając ramionami
 — A teraz — dodał podkomorzy — pozwolicie mi panowie wypić przyszłego zięcia mego.