Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Pamiętniki nieznajomego.djvu/47

do koła gromadzim. W dzieciństwie człowiek się bawi pałacami z kart, na starość teorjami naukowemi. Jedno warto drugiego... Powtarzam waści, uczymy się nic nie wiedzieć... i o wszystkiem wątpić.
 — Właśnie, — odparłem — wątpliwość jest wielkim bodźcem do pracy.
 — Albo zniechęceniem od niej.
 — Daremniebyśmy chcieli się porozumieć.
 — Przecież są rzeczy, na którebyśmy się zgodzić powinni.
 — Tak sądzisz pan? — naprzykład?
 — Nie wiem; poszukaj sam lepiej.
 Zbliżyliśmy się ku smętarzowi bernardyńskiemu, w tej chwili pustemu. Po nad mur jego wybiegały wysoko smukłe czerwone słupki i łuki facjaty św. Anny, tego arcy-dzieła architektury gotyckiej u nas... na wieżycach jej posiadały czarne kawki trzepocząc skrzydłami i rozmawiając między sobą... Obok na większej facjacie bernardyńskiego kościoła rozpięty Chrystus na krzyżu, zdawał się skrwawione ręce wyciągać nad miastem Gedyminowem, chcąc je przytulić ku sobie i zgarnąć pod skrzydła swej łaski.
 Ze smętarza dawał się słyszeć głos cichy, urywany; łkanie i jęk; nie owe na pokaz do uszu ludzkich wyrobione umyślnie, ale mimowolnie wyrywające się z piersi Pan Wrzosek pierwszy je pochwycił.
 — Słyszysz Waćpan? — spytał prostując się.
 — Słyszę, to płacz.
 — Na smętarzu?
 — Tak się zdaje.
 — Chodźmy więc.
 Poszliśmy; tuż za furtą siedziała uboga kobieta, nie