Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Pamiętniki nieznajomego.djvu/57

napróżno obraniał. Nastąpiły żarty, na które starozakonny wyćwiczony odpowiadał śmiało i raźnie.
 Znowu chód po schodach.
 Drugi żyd we drzwiach; przekupień starych książek. Było ich kilku, co się tym handlem zyskownym trudnili, łącząc do niego różnie zamaskowaną lichwę i frymarki. Każdy z nas nieraz się nie porachowawszy, uciekać musiał do Jankiela, który z najzimniejszą krwią dawał dziesiątą część wartości, a cenił swój towar w dwadzieścioro.
 Mina Jankiela okazywała człowieka, co pewien siebie i swej wyższości, nie nawykł ulegać nikomu. Książki pod pachą były mu tylko paszportem dla wnijścia. Kiedy wracamy z wakacyj, z pełnemi workami, częstuje nas książkami, w ciągu roku wykupuje co sprzedał z początku, w ten sposób handel się obraca na kilkudziesiąt książkach, z nieskończonemi zyski; bo w dodatku usłużny żydek zabiera co zobaczy. Wszystko przydać mu się może. Chodzi nawet w starych butach akademickich.
 — A! a! Jankiel, jak się masz?
 Żyd pociągnął po nas wzrokiem, policzył i już wiedział co bytność jego przynieść może.
 — Dostałeś mi dykcjonarz grecki? — spytał jeden.
 — Jeszcze nie, ale targuję.
 — Dostałeś mi Laplace’a?
 — Jutro będzie.
 — Masz co do czytania?
 — Nie ma nic nowego.
 — Kupisz stary płaszcz? — spytał Ludwik zrywając się z łóżka.
 — Proszę pokazać.