Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Pamiętniki nieznajomego.djvu/83

z początku zamyślonym, smutnym, przypisywała to, jak zwykle... zakochaniu.
 — Opisz mi pan swoję ulubionę — odezwała się nareszcie. Spojrzałem na nią i naturalnie, odmalowałem jej własny obrazek.
 — Teraz zgadnij pani kto to taki? — zapytałem.
 — O! doprawdy nie znam nikogo podobnego.
 — I nie widziałaś pani nawet w zwierciedle?
 — Żartujesz sobie pan ze mnie... I niby serjo zamyśliwszy się dodała: — wiem ja lepiej wszystkie pańskie tajemnice, niż się spodziewasz.
 — Mnie się zdaje, że nie mam żadnych tajemnic.
 — Bardzoby mi go w takim razie żal było... taka to miluchna rzecz! Chcesz pan abym mu powiedziała, z kim siadujesz na ławce w Sapieżyńskim ogrodzie?
 I figlarnie spojrzała na mnie.
 — Ja pani sam to powiem.
 — Doprawdy? nie zaprzesz się? nie zawstydzisz?
 — Nie.
 — Więc przyznajesz?
 — Żem kilka razy ją spotkał.
 — I był u niej.
 — Raz tylko.
 — A widzisz pan że zgadłam! A! powiedzże mi, jakże tam u niej; bogato, strojnie, wytwornie?
 — Nie mówmy lepiej o tem.
 — O! znowu tajemnica wychodzi!
 — Powiedz mi lepiej, — szepnąłem półgłosem korzystając z przypadkowego oddalenia rodziców, gdzie cię czasem spotkać i częściej choć zdaleka zobaczyć można?
 Marylka zamilkła i spuściła oczy, obejrzała się za siebie.