Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Pan Karol.djvu/124

 — Dalibóg! Oto, nie spodziewawszy się żeby takie partje porobiły. A czy to był Xiądz? Panie Karolu, nie krzyw się tak że ja pytam. A to brat Jegomości, to z miłości tak się krzywi. Czy to był Xiądz?
 — Był to Biskup.
 — Jezu Panie! to tam teraz na Żmudzi xięża się żenią! Osobliwość! Ot to szczęśliwa! codzień msza!
 — Tak i śpiewana!
 — Tać i z suplikaćjami mieć może. — A, a panna Teodora, Stypułkowiczówna.
 — Ta umarła! rzekł Gustaw.
 — Ach! otoż tobie masz. A taka zdaje się była zdrowa! Otoż to ludzkość i człowieczeństwo jak mówił Xiądz Jegomość z ambony w popielec u Bernardynów, próżno, by i najzdrowszy to musi umrzeć, a i krwi puszczenie nie pomoże.
 — O tak! rzekł Gustaw wzdychając.
 — Siadajże bliżéj proszę, a jak bratu imie?
 — Gustaw.
 — Da dalibóg ja zaraz z twarzy poznałam, że Jegomość ze Żmudzi, bo kto ze Żmudzi, to zaraz inaczéj wygląda, by ładniéjszy, by rozu-