Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Pan Karol.djvu/43

 — Nic! Wtém Sędzia spójrzał na żonę, i z kolei odezwał się: — O! a Wasani czegoś taka blada? Co to jest? zmiłuj się, nie omdlewaj tutaj, jeśli koniecznie masz omdleć, chodź do pawilonu. Tam przynajmniéj znajdziem komu ratować, trzeźwić, a tu, ja nie dam rady.
 — Nic to, nic, nie bójże się tak, Panie Sędzio, to przejdzie, źle mi się zrobiło, to zapewne krew uderzyła mi do głowy.
 — Tak! krew, facećje! i dla tego pobladła; co też gada! pobladła jak trup.
 — A fe! cóż za obrzydliwe wyrażenie. Sędzina się wzdrygnęła.
 — Może, moja duszo, rzekł Sędzia po chwilce, pójdziemy się przejść po Sapieżyńskim ogrodzie, tam mniéj pyłu. Dziś nawet podobno biją fontanny, chciałbym zobaczyć, chodź, chodź Pani Sędzino.
 — Nie, do Sapieżyńskiego ogrodu nie pójdę.
 — A dla czegoż? mogłaś tyle razy przecie.
 — Co Pan mówisz? Sędzina znowu pobladła i zadrżała.
 — Nic nie mówię, tylko się duszko nie