Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Pan Major.djvu/107

przygodzie co się ślepej Małgorzacie przywidziało.
 — Ho? rzekł szewc, jak to? przywidziało.
 — A jużciż! dodał Dubiszewski, panna Jadwiga była na wieczorze u pani Sylwestrowej, bawili się do późna i tam zanocowała.
 Szewc spojrzał na niego i uwierzył.
 — Ależ to głupia ta Małgorzata!!
 — To prawda! potwierdził major i pędem wrócił na górę.
 — Zakleiłem tam usta szewcowi, zawołał, a jeśli mi waćpani więcej komu piśniesz, no, to ja milczeć nauczę... Panna Jadwiga jest u pani Sylwestrowej... idź na górę i wrzawy nie rób... A my, kochany Sykście, pójdziemy... dodał major żywo, trzeba się przejść. Na ucho zaś szepnął mu:
 — Ustąpim gdzie na stronę, musiemy się naradzić... Tu ludzieby nas podsłuchali. I ja i waćpan ratować się musiemy... wypadek ważny, a winowajcą... ja, ja, tylko ja...
 Uderzył się mocno w piersi.
 — Stary jestem a głupi... ale kto zgrzeszył odpokutować powinien, chodź waćpan...
 Kapitan ledwie się zwlókł tak był przybity, poszli naprzód oba do pani Sylwestrowej, która o niczem nie wiedziała. Dubiszewski miał postawę i twarz dziwnie rozdrażnionego ale mocnego postanowienia — człowieka.
 — Moja mościa dobrodziejko, rzekł... Stało się z mej przyczyny nieszczęście w domu mego przyjaciela Syksta... jam je moim uporem zgotował... Panna Jadwiga wczoraj uszła z domu... niema jej...