Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Pan Major.djvu/116

Powiem ci szczerze, w impecie chwyciłem się tego ożenienia, żeby ludziom oczy zamydlić, ale dziś...
 — Jakto? cóż?
 — Co? oto powiem otwarcie... dałbym wiele, żeby się nie żenić. Na co to taić! Jestem stary! panna jak fryga, ja jej nie dogonię... weźmie mnie za nos i będzie wodziła... Ale, słowo się dało! leź w kosz kiedyś grzyb...
 — A! grzyb! grzyb! powtórzył Sykst, niema ratunku.
 — Jeźli już mam ginąć... niechby się do przyszłego roku odwlokło... Wkładam to na ciebie, wyperswaduj im... Jej pewnie nie pilno... a mnie...
 Potarł się po czole i umilkł.
 — A chciałeś się żenić z takiem impetem? rzekł Sykst powoli.
 — No! to prawda! ale z Jadwigą to co innego... spokojne, miłe dziewczątko byłoby mi ciche stworzyło życie, byłbym się dla niej poświęcił, byłbym przy niej odmłodniał... a z tą...
 — A z tą? spytał Sykst.
 — No — a z tą mogę oszaleć! rzekł major po cichu.
 — To cię zamkną do czubków!
 — Dlatego też, Sykscie, duszo moja, postaraj się u pani Sylwestrowej, aby się zaręczynami kontentując, dały mi folgę...
 — Widzisz, rzekł Sykst poważnie, to są kobiety z energią... z niemi trudno! nie trzeba było zaczepiać!
 — Rób co chcesz, ale przez przyjaźń dla mnie, musisz mnie ratować z tej toni.